பல ஆண்டுகள் கழித்து சந்தித்து....
ஆயினும் எப்போதும் ஒன்றாக இருப்பதான மன நிலையுடன்....
ஸ்டான்லி கல்லூரி மாணவர்களாய் மீண்டும் மூன்று நாட்கள் இருந்து விட்டு
ஆம்..நண்பகளுடன் மட்டுமே இளமைக் காலத்தை மீட்டெடுக்கமுடியும்.
தொழில், குடும்பம் எப்போதும் மகிழ்வு தரும். ஆனால் சில மகிழ்வான தருணங்களை... நினைவுகளை... தோழர்கள் மட்டுமே தருகிறார்கள்.
இந்த உவப்பும், இனிப்பும் இன்னும் மூன்றாண்டுகள் தித்திக்கும். அடுத்த 2021 சந்திப்புவரை.
தோழமைகளுக்கு நன்றி.

Like capillaries present everywhere...!!!
Like acetylcholine that calms down the heart...!!!
Like adrenaline, bad times saves...!!!
Like vitreous humour, always clear...!!!
Like hypothalamus, full of emotions...!!!
Like systole n diastole... never ending...!!!

30 years ago, same time, a group of 150 plus diverse, innocent lanky 17 yr. old high school graduates, from various towns and cities in Tamilnadu, presented themselves to Stanley medical college to enroll in their dream "MBBS Course". Diversity could be noted in extremes-some had never spoken English, a few did not know Tamil, some had never been to Madras and some had never lived outside Madras. And yes, these were the days of beautiful half sarees and tailored pants! Varying dress sense among the group (or lack of!) was classical. Coming from conservative society then, most had never spoken freely to the opposite sex of same age, boys and girls high school being oceans apart in terms of communication. However, together, here they were, In Stanley, beginning the most exciting chapter of their life, assuming a new identity... "1988 batch". Later also being recognized as golden stanleans!
The memories of the combined journey of the 88 batch for the next 5 years is something many of us will cherish for life. Dwelling into this nostalgia will need a book in itself, ragging days, those bunked classes, trips to Safire, Augastya and Lakshmi theatres, the marina, multiple cup of teas in front of the auditorium, in hostels and of course the not so productive yet highly desirable combined studies, midnight masala paal and multiple class trips. Most of us indulged in everything except "study". That we did the day before the test, reviewing the questions marked by the seniors! Lucky, no computer systems to track any of that dismal performance! What is amazing is the fine level of coordination we demonstrated, despite the lack of emails and cell phones and even pagers! (wonder now how we were on call!). The bonds built then, last a lifetime and it is this stanlean spirit that keeps us longing for more. And here Kavi and myself were packing for the trip, reminiscing the past.
As many of us who have school going kids will understand, it was not easy to wiggle the time off from work and kids' education commitments. We could barely squeeze a week to attend this gettogether, but we were happy we were able to at least come. Flying out of Detroit, the flight was slightly delayed, but by the time we reached Amsterdam, we had actually missed the connection. We were rescheduled to the next day. Next day means we will miss the first day of our get together, not a good feeling. Went back to the counter and rerouted our trip through multiple cities to finally end up in Chennai, just in time to catch the flight to Madurai!
Meeting our friends, first in Madurai and then by a private bus to Kodaikanal, transported me back 30 yrs. Yes, in many external ways, all had changed (despite the often heard sentiment floating around "you look the same"). It had to, laws of nature. We are 47 years old, just 3 years shy of 50! Some were growing old gracefully, some holding on to their youth by all means! but all were 30 yrs older. In fact, we often recognize how old we are when we look at our friends, and this occasion was no exception! Life experiences had presented itself on each one with additional layers of maturity and it showed. However, if one went beyond that, with one to one communications... nothing seems to havechanged... same funniness, jokes, sensitivities, insecurities, opinions, likes and dislikes. Felt very similar to how we had fun when we were in college with one big difference, the boy-girl glass ceiling, at last, did disappear. And there were kids now, big college going kids in fact. Somehow a generation had passed and two days were not enough catching up! The two days spent together did take us to a nice little imaginary world, full of fun and free of stress and made us completely forget our day to day world. Happiness and spirits flowed uncontrollably and people were genuinely laughing on what could be considered an average joke, but the thing is, the quality of joke did not matter, the dear company with which you shared and laughed made the difference!! Similarly, people were seen sincerely appreciating what would be considered a modest achievement, but then any achievement of a dear friend is worth celebrating and talking about!
Food was great! The organizers toiled hard to make all of us very comfortable, this is a mammoth task considering the busy practices they have. Bus ride reminded many of our prior rides, but age was showing up with travel sickness, haha. When asked how did the organizers manage, Mubarak's response was ---"it was tough but when I see you all the tiredness goes away and it is all worth it". You have to be there to feel the magnitude and genuineness of this statement. This was one of the few occasions during the get together when tears did knock on the eyes, but at 47, the eyes are used to shutting them off.
Last night games, kid's talents and ultimately the attempted fire pit is something which makes the whole experience extraordinary. The efforts to light the fire pit have been immortalized in the memories! And then there was the photo shoot! I think when it comes to posing for photos, age will never be a bar, at least for some of us. The traditional dress was outstanding. As the photo shoot prolonged, despite having an additional belt around my waist, I must admit I was a little skeptical that my veshti (actually called it lungi multiple times despite being corrected) will last that long... it did, but because of the tight belt, I also got a mild temporary stomach issue. All good though by the evening!
Sunday morning was the time for goodbyes. We had to leave early in order to be on time to catch the flight from Madurai! Did not feel like leaving, felt it came too fast. I probably went back a 100 times towards the cafeteria and the grounds to say goodbye, apologize to those to whom I may have said it multiple times, just could not walk away until I had to. Back on the flight to the USA, I had time to reflect on the whole trip. Full of fond memories. We would like to think we are young, and I think we all feel young, but the fact is we are on our second innings! Occasions to meet can be created, but an opportunity to make it to the occasion like these will continue to diminish. That makes such meeting all the more memorable. Wishing everybody the best of health and may we have many more occasions to share with each other our joy and sorrows! May we be there for each other and may we feel comfortable asking help from each other! Don't you think this is what life is all about!

என மகாகவி போல் பாட்டெழுத தெரியவில்லை எனக்கு
அந்த நாள் ஞாபகம் நெஞ்சிலே வந்ததே நண்பனே நண்பனே நண்பனே
இந்த நாள் அன்றுபோல் இன்பமாய் இல்லையே அது ஏன் ஏன் நண்பனே
என Situation Song தான் எழுத முடிகிறது.
முத்தான இந்த மூன்று நாட்களை அருளிய அந்த இறைவனுக்கும்
அதற்கும் மேலான எனது நண்பர்களுக்கும் நன்றி. நன்றி.. நன்றி...
கண்ணா ..... உன்ன பாத்து எனக்கும் கவிதை கவிதயா வருது

Stanley Salute, Senior-க்கு வணக்கம் சொன்ன மரியாதை,
Ragging முடிந்ததும் சகோதரர்களாகவே மாறிய Seniors
படிக்கவே நேரமில்லாமல் (!!!) பல தேர்வுகளில் Single Digit சாதனை
தெரிந்த ஒரே விஷயத்தை நீட்டி, மடக்கி, சுருட்டி எழுதிய தேர்வுகள்,
ஆழ்கிணற்றுத் தவளைபோல் குரல் வெளியே வராத VIVA
புதனும், சனியும் Ghee Rice, Chips, Chicken - க்கு ஏங்கிய வயிறு
முண்டியடித்து ஓடி ஒலியும் ஒளியும் பார்க்க இடம் பிடித்த டி.வி ரூம்
Fashion Parade- க்காகவே Euphoria- வை எதிர்பார்த்த இளமை,
Out Standing Player- ஆக இருந்து ஹாக்கிக்கு கொடுத்த மரியாதை!
Ladies Hostel - லில் அடிக்கடி ஆஜராவதை கடமையாக நினைத்த வெகுளி உள்ளம்
முதலும் முடிவும் இல்லாமல் இரவு முழுக்க விவாதங்கள் செய்த Roundana
Semester Exam - க்கு முன் Professor யார் என்று கேட்டு தெரிந்து கொண்ட அறியாமை
ஹாஸ்டல் டே-வுக்காக மட்டும் சுத்தமாக்கப்படும் அறைகள்
சமோசா, பஜ்ஜி, காபிக்காக மட்டுமே சென்ற - NCC
மைக்ரோஸ்கோப்பில் பார்க்காமலேயே சிலைடை கண்டுபிடிக்கும் நுண்ணறிவு!
யார் யார் எங்கே படிக்கிறார்கள் என்று மட்டுமே பார்க்கச் சென்ற Library!
ஒரே நாள் ஜிம்மில் பயிற்சி செய்து Bicepcs அழகு பார்த்த மேதாவித்தனம்
பஸ் டிக்கட்டுக்கு மட்டுமே காசு வைத்துக்கொண்டு புரசைக்கு ஷாப்பிங் சென்ற தைரியம் !
Appendicitis வந்து அறுத்துப்போட்ட நிலையிலும் எத்தனை பேர் பார்க்க வந்தார்கள் என்ற கவலை மனம்!
Guyton, Davidson - னை விட MCO - வையும், முரளியையும் நம்பிய தேர்வுகள்!
திருட்டுத்தனங்களைப் பொருப்படுத்தாமல் சொல்லிக்கொடுத்த ஆசான்கள்!
மறக்க முடியுமா? ஸ்டேன்லியையே மறக்க முடியுமா உன்னை ?

நண்ப, நண்பர்களே,
இறைவன் என் கையை உங்கள் கைகளோடு இணைத்தான்!
உங்கள் நண்பனாகவே இருக்க எப்போதும் விரும்புகிறேன்...
என்னை நான் மறக்கும் வரை.... என் ECG நேர்கோடாகும் வரை...

smiling and beaming faces
laughter around each corner
greenery everywhere
contrast dress code
turned all eyes green with envy
uniform in school
is to feel oneness amidst differences
it reflected in this meet too
india or abroad
GP or speciality
GH or private
no matter what
the feel was wonderful
sharing the journey of life for 5 and half years
in the formative years creates strong bonds we can pick up
where we left...
Memories Forever

ஓர் ஊரில் ஒரு ராஜா கதையைப்போல் ஸ்டான்லி கல்லூரியை ஒரு வேந்தன் ஆண்டுவந்தான். 1988 ஆம் ஆண்டு புரட்சிப் படை வேந்தனைத் தேர்தலில் வென்று கலைநிகழ்ச்சியை வெற்றிகரமாக நடத்தி முடித்தது. வேந்தர் படை மிக்க சோகத்தில் மூழ்கியிரந்த ஒருநாள் புரட்சிப்படை தலைவன், விடுதி மக்கள் அனைவரையும் ஒருநாள் சுற்றுப்பயணமாக மாமல்லபுரம் அழைத்துச் செல்வதாக அறிவித்தான், விடுதியே ஆனந்தத்தில் மூழ்கியது.
சுற்றுலாவுக்காகப் பேருந்தில் ஏரும் தருணத்தில் தலைவன் எண்ணத்தில் ஒரு சிறு தடுமாற்றம் தோன்றிற்று. சரி பாதிக்கும் மேற்பட்ட மக்கள் சுற்றுலாவிற்கு வரவில்லை. இந்நிலையில் விடுதி உணவகத்தை மூடுவது என்று முன்தினம் எடுத்த முடிவு தவறோ என்ற குழப்பத்தில் மூழ்கினான். குழப்பம் தெளியாமல் பேருந்தும் புறப்பட்டுச் சென்றுவிட்டது.
மதிய உணவின்றி சினம் கொண்ட மக்கள் மிகச் சிலரேதான். பலருக்கு இது ஒரு பொருட்டாகவே தோன்றவில்லை. வேறு ஏற்பாட்டிற்கு ஆயத்தமாகினர். ஆனால் வேந்தர் தளபதியொருவன் சூழலை தமக்குச் சாதகமாக மாற்றியமைக்கும் வாய்ப்பை உணர்ந்தான். லெனின், மார்க்ஸ் பயின்ற அவன், கல்லை விட்டெறிந்தான், கனி வந்து மடியில் விழுந்தது.
இது அராஜகம் என்று முளைத்த சிறு கூட்டம் மாலையளவில் பெருங்கூட்டமாக உருவெடுத்து, புரட்சிப்படையை விடுதிப் பொறுப்பிலிருந்து விலகச் செய்ய வேண்டும் என்று வளர்ந்து கொண்டிருந்தது.
வெகு தொலைவிற்கு அப்பாலிருந்த புரட்சிப் படைக்கு இந்த தகவல் வந்து சேர்ந்தது வியக்கத்தக்க விஷயமே, ஏனெனில் அலைபேசி என்று ஒன்று அன்று இல்லை. அதைக்காட்டிலும் வியப்பு புரட்சிப்படையில் நடக்கும் செய்தி வேந்தருக்கும் தவறாமல் வந்து கொண்டிருந்தது. வினை, எதிர்வினையை அலசிக்கொண்டிருந்த இரு படைகளும் ஒரு கட்டத்தில் போருக்கு ஆயத்தமாகிவிட்டது. ஆயுதங்களைச் சேகரிக்க ஆரம்பித்தனர். வேந்தர் படை வரும் வழியில் கழிகளைச் சேகரித்துக் கொண்டனர்.
வீர கரகோஷமிட்டு, புரட்சிப்படை ஆயுதங்கள் ஏந்தி விடுதிக்குள் நுழைந்து கொண்டிருந்தது. இந்தக் காட்சி எவரையும் நடுங்கச் செய்யும். வீராதி வீரனுக்கு மட்டுமே அந்தக் தருணத்தில் எதிர் கொண்டு தாக்கும் ஆற்றல் மிஞ்சும். புதுக் கட்டிடமுன் முன்னேறி வந்த புரட்சிப்படையை வேந்தர் படை மறிந்தது. கண்ணிமைக்கும் நொடியில் இரு படைகளும் ஆக்ரோஷத்துடன் மோதிக்கொண்டன. இரு அணிகளும் சரியளவு வீரர்களைக் கொண்டிருந்தன. மாவீரர்கள் 10 பேர் அளவில் இரு படையிலும் ஆவேசமாக போரிட்டுக் கொண்டிருந்தனர். இடைநிலைப்படையாக 50 திற்கும் மேற்பட்ட வீரர்கள் சற்று பின்னிருந்து தாக்கிக் கொண்டிருந்தனர். போர்க்களத்தில் கட்டுக்கோப்பென்பது மிக முக்கியம். எந்தப் படை கட்டுக்கோப்பை முதலில் இழக்கிறதோ அது பின்னடைவைச் சந்திக்கும். மாவீரர்கள் தவிர மற்ற வீரர்களின் கட்டுக்கோப்பு இரு படைகளிலும் தளர்ந்து கொண்டிருந்தது.
முதலில் கட்டுக்கோப்பை இழந்தது புரட்சிப்படையே, வீரர்கள் பின் நகரத் தொடங்கினர். இந்தச் செயல் இரு பெரும் பாதிப்பை உண்டாக்கும், வீறு கொண்டு போரிடும் தன் படை வீரனை நிலைகுலையச் செய்யும். தடுமாறி நிற்கும் எதிரணி வீரனைத் தடுமாற்றத்திலிருந்து மீட்கும். பின் நகர்ந்த புரட்சிப் படையை வேந்தர்படை வீறுகொண்டு தாக்கி விடுதி நுழைவாயில் வரை தள்ளியது. நின்று களமாடிய மாவீரர்கள் எண்ணிக்கையில் மூழ்கினர். பின்வாங்கிய படை அப்பொழுதான் கூர்மையான ஆயுதம் கொண்டு பாரதியவர்களை தாக்கியிருக்க வேண்டும். அவர் மறு ஜென்மம் எடுத்தது அனைவரும் அறிந்ததே. போர் முடிந்த சிறு நிமிடங்களிலே காவல் வந்தது. அடுத்த 5 வருடம் மாணவர் தேர்தலும், கலைநிகழ்ச்சிகளும் தடை செய்யப்பட்டன.
புரட்சிப் படை பின் வாங்காமல் இருந்திருந்தால் நம் வரலாறு வேறுவிதமாக இருந்திருக்கக்கூடுமோ? இன்றைய மாணவர்களிடம் மிகத் தெளிந்த சிந்தனை காணமுடிகிறது. அது அவர்களைத்தவிர அப்பாற்பட்டதன்று. மாறாகக் கூட்டுச் சேர்க்கை, அதிகாரத்தை எதிர்க்கும் வீரம், போராட்டம் இந்தத் தலைமுறையில் குறைவே. போர்க் குணங் கொண்ட எம் மக்களுக்கு இந்த வரலாறு சமர்ப்பணம். அவர்களுடைய தியாகத்தை இன்று நம்மில் பலர் அறுவடை செய்து கொண்டிருக்கின்றோம்.

It was nice to see everyone happy and peaceful with their different choices in life and career they had made. It's nice to meet old college friends in the mid forties when we are no longer comparing or judging each other but just happy to be there together. But it's nice to have that little peek into each other's life and assume that we now know everything that's happened In between those years. Just trying to relive those few days starting at Madurai with little intros with a gradual build up on the bus ride when John almost got us lost with his navigation skills. Most of us where sat down listening to the good old ilayaraja songs watching the little ones dance and letting our hearts and mind dance. Fabulous organisation in Kodai good place, food and weather with Mubarak, Kannan Babu Kavitha and Viji pampering us. We were really back to the golden days. We were walking talking and rejoicing and were full of energy with hardly anytime to sleep. There were spirits flowing down glasses and spiritual talks, Jalli, Kadalai, Kuthu and even the Kurinji trek. The highlight was the photo shoot with Pakee's picture in the midst of girls permanently framed in our minds. There were so many goodbyes to be said and as we came down the mountain lanes to reality there was no pain or sorrow but just a feeling of everlasting peace.

enna vanthallum pathukallam namma passanga nammoda irunkanga attitude. STD phone calls to all the hotels n hostels, no way of knowing what the accommodation was going to be like until we got there. Literally carrying one lakh rupees in the pocket (stitched on by my mother) on the banian, the bribes we had to give to the RTO because we didn't stamp our tickets in Agra when we broke the journey en-route to Delhi, disappointment when the accommodation in Delhi was a campsite and not what we expected, elation when the hotel/hostel in Simla was excellent, the joy when most of us saw snow for the first time in Rohtang Pass, the first time we had a camp fire on the River Baes banks.
Having a whole train coach to ourselves. So many everlasting memories!!! Will give anything to relive those days.
Wouldn't have been possible without all your support. We have a great thing going as evidenced by the camaraderie shown in our reunion.
Ageing has given us all a perspective in life, the bond we have created as the only GOLDEN BATCH OF 1988, and my humble request is to keep this special bond going as long as we physically can.
Sorry guys about the long message, must be the Friday night drink!!!

Friends we always kept in touch and those we missed to know all these years. Hidden talents unearthed... wow the list goes on... It was indeed great to know all our friends are happy... felt proud to know about the high achieving GenNext.
Thanks is not enough to express the gratitude for those hard working friends who pulled this off organising such a wonderful event.
Kannan, Viji, Kavitha, Basha, Babu Jaggi, Kalai... to name a few. Can we have these reunions more often... pressure on organisers...